Ἡ «Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν» καλωσορίζει μὲ πολλὴ χαρὰ στὸν ἱστοχῶρο της τοὺς φίλους ἐπισκέπτες. Δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ τοὺς ἐντυπωσιάσουμε οὔτε νὰ ἐπιδείξουμε τὴ σοφία καὶ τὰ κατορθώματά μας. Νὰ συνυπάρξουμε θέλουμε κάτω ἀπὸ τὴ σωτήρια στέγη τῆς εὐαγγελικῆς διδαχῆς καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Πατερικῆς Παράδοσης.
Κριτήριο στὶς σκέψεις καὶ στοὺς προβληματισμούς μας εἶναι ἡ ἀνησυχία γιὰ τὸ πῶς καταφέραμε οἱ Χριστιανοὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ 2000 χρόνια θετικῆς καὶ καρποφόρου παρουσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, νὰ ἀφήσουμε τὸν κόσμο νὰ ἀποχριστιανίζεται καὶ νὰ ἐπιστρέφει στὸ σκότος. Πεποίθησή μας εἶναι ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς ἡ μόνη Ἐκκλησία, ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ τὴν ἐλπίδα γιὰ τὸν ἐπανευαγγελισμὸ τοῦ κόσμου, ἀφοῦ ὁ δυτικὸς Χριστιανισμός, ἐκπροσωπούμενος ἀπὸ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό, δὲν ἄντεξε στοὺς πειρασμοὺς τοῦ ᾽Ορθολογισμοῦ καὶ τῶν ἀγαθῶν τοῦ κόσμου, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἐκκοσμικεύθηκε.
Ὁ Παπισμὸς μετὰ τὴν ἐκτροπή του ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια καὶ τὴν ἀπόσχισή του ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἐγέννησε πλῆθος αἱρέσεων καὶ πλανῶν καὶ ἔγινε αἰτία νέων διαιρέσεων στὴν δυτικὴ Χριστιανοσύνη, ὅπως αὐτῆς τοῦ Προτεσταντισμοῦ μὲ τὶς ἑκατοντάδες τῶν παραφυάδων του, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀρνοῦνται θεμελιώδη δόγματα τῆς χριστιανικῆς πίστεως, τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἐπὶ παραδείγματι, καὶ νομιμοποιοῦν βδελυκτὰ ἠθικὰ παραπτώματα, ὅπως αὐτὸ τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ πολλὰ ἄλλα.
Δυστυχῶς ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἀμβλύνει τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο πολλῶν «ὀρθοδόξων» ποιμένων καὶ θεολόγων μὲ συνέπεια νὰ ἀμφισβητεῖται καὶ νὰ ἀπορρίπτεται ὡς «ναρκισσισμὸς» ἡ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ θεωρεῖται καὶ αὐτὴ ἁπλῶς ἕνα κομμάτι τοῦ διηρημένου χριστιανικοῦ κόσμου, τῆς διηρημένης Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν ἀπαράδεκτη πλάνη τοῦ μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Σαββάτου καὶ πολλῶν ἄλλων μεγαλοσχήμων κηρύκων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ζώντων καὶ τεθνεώντων. Εἶναι ἀπίστευτη καὶ ἰσομεγέθης ἡ πλάνη τοῦ μητροπολίτου Δημητριάδος Ἰγνατίου, ὁ ὁποῖος ἐπρότεινε νὰ ἐγκαταλείψουμε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ κινηθοῦμε σὲ μία «μεταπατερικὴ ἐποχή». Εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀποτελοῦν ἐμπόδιο στὰ σχέδια τῶν Νεοεποχιτῶν καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ πρέπει νὰ τοὺς ξεπεράσουμε νὰ ξεπεράσουμε «τὰ ὅρια, ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν».
Συνέπεια αὐτῆς τῆς ἐκκλησιολογικῆς ἄμβλυνσης, τῆς ἔκπτωσης ἀπὸ τὴν πίστη, εἶναι καὶ ἡ προϊοῦσα ἔκπτωση στὴν ἠθικὴ ζωὴ μὲ βαριὰ ἠθικὰ παραπτώματα πολλῶν ἰδικῶν μας κληρικῶν· ὁ Παπισμὸς συγκλονίζεται ἀπὸ τὰ σκάνδαλα τῆς παιδεραστίας καὶ ἡ ῾Αγία Ὀρθοδοξία τῆς ἀποταγῆς, τῆς ἀσκήσεως, τῆς ἐγκρατείας, τῆς καθαρότητος, ἀντὶ νὰ παραμένει φῶς τοῦ κόσμου, ζητάει μερίδα στὸ σκότος τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν πλανῶν, στὴν εὐρεῖα ὁδὸ τῆς ἀπωλείας.
Στὸν ἱστοχῶρο μας θὰ προσπαθήσουμε νὰ κρατήσουμε ἀνοικτὸ αὐτὸν τὸν κόσμο τοῦ φωτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, προβάλλοντας «τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα».
Πρωτοπρεσβύτερος
Θεόδωρος Ζήσης
Πρόεδρος Δ.Σ. Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν